من هزار بار مرده ام و باز هزار بار متولد شده ام. كدام نامم را می خواهی بدانی؟ در پشت هر یك از نام های من، سرهای از بدن جدا شده مناره شده اند، تن های در آتش سوخته و پیكرهای به دار آویخته صف كشیده اند. من به چهرهٌ اشرافیت آدم خوار تف كردم. زمین را به آن كس كه با ناخن و عرق خود آن را بارور می كرد دادم، من گفتم: عدالت اما به قصاص این گناه، به نام عدالت سر از تنم جدا كردند… من فریاد زدم: همه گرسنه ها باید سیر شوند. همه چیز برای همه كس. و به شكم های فربه مشت كوبیدم. آنها مرا واژگونه در گور عدل انوشیروانی دفن كردند… من صاحب الزنجم كه پانصد هزار برده را از محمره تا بصره شوراندم، به پاهای برهنه آنها كفش پوشاندم و به جای زنجیری كه بر گردن و داغی كه بر پیشانی داشتند، شمشیر در كفشان نهادم… من بابكم كه بر قله های سهند ایستادم و خود را در رویای سرخم آتش زدم. به من گفتند زندگی را از خلیفه بخواه اما من تفاله ی زندگی ام را به صورت خلیفه تف كردم… من ستاّرم، كه از لوله تفنگ امیرخیز جرقه زدم، و در آب های ارس منتشر شدم… من حیدرم، كه با كوله باری از نان بر آمدم و زمین های وطنم را شیار زدم، و هر تكه از وجودم را چون دانهٌ گندم در این شیارها كاشتم… من روزبه ام، كه در میدان همهٌ شهرهای سرزمینم ایستاده ام و از هر زخمم صدایی می آید، كه گرسنگان و شهدا آن را خوب می شناسند. من نام های بی شماری دارم كه هر یك از آنها گور شریف ترین مردم است… آیا هنوز مرا نمی شناسی؟
