روزنامه لوسولی (کبک)
(کبک) در هر دو طرف آتلانتیک، ایران به ویژه بخاطر جاه طلبی های خود در زمینه موشکی تحت فشار بوده است. کنگره آمریکا اخیرا لایحه ای مبنی بر اعمال تحریم های بی سابقه علیه تهران، به ویژه در مورد سپاه تصویب کرد. یک روز پس از آنکه ایران یک پرتاب ماهواره ای را مورد آزمایش قرار داد، اروپایی ها به ایالات متحده پیوستند تا این روند را تشدید کنند و خواستار توقف برنامه موشکی بالستیک شوند.
وزارت خزانه داری ایالات متحده واکنش تند تری نشان داد، بلافاصله شش گروه وابسته به گروه صنعتی شهید همت، را هدف قرار داده و اموال آنها در خاک ایالات متحده را مسدود و هر گونه معامله ای را ممنوع کرد. این گروه صنعتی متعلق به سپاه پاسداران است که توسعه موشکی در ایران را پیش می برد.
در نامه ای به شورای امنیت سازمان ملل متحد، ایالات متحده، فرانسه، آلمان و انگلیس شکایت کرده اند که این پرتاب کننده سیمرغ، آزمایش شده توسط ایران، اگر به عنوان یک موشک بالستیک نصب شود، قادر به حمل کلاهک خواهد بود.
جای تعجب نیست که در مراسم ریاست جمهوری حسن روحانی روز پنج شنبه، رهبر عالی علی خامنه ای اطمینان داد که کشورش برنامه های موشکی خود را با وجود فشارهای بین المللی ادامه خواهد داد.
چرا اصرار زیاد است؟
چرا رژیم ایران به دنبال تحقق یک برنامه موشکی است که تاکنون سبب آسیب بیشتر به صحنه بین المللی نسبت به دستیابی نظامی یا فضایی شده است؟ چگونه این یکدندگی را تفسیر کنیم؟ آیا این نشان دهنده قدرت است؟ یا یک عملیات برای پنهان کردن یک شکنندگی زیاد است؟
در همه موارد مربوط به قدرت نظامی ایران، این رژیم دو نگرانی را مورد توجه قرار می دهد:
- پیروانش را دلسرد نکند
هر گونه لغزش از شعارهای اعلام شده می تواند نفوذ بسیار بدی را بر مشتریان حکومت مذهبی در ایران و خارج از کشور داشته باشد. در ایران، پایگاه رژیم در حال کاهش است، محدود به نیروهای ممتاز، نظامی و شبه نظامی، بستگان و بخشی از اقلیت روحانیت، یک پایگاه اجتماعی بسیار تحلیل رفته است. در خارج، از لبنان تا عراق، شبه نظامیان و سازمان های افراطی و فرقه ای به سخاوت رهبر عالی برای زنده ماندن وابسته هستند.
- حمایت از صدور انقلاب برای اینکه بقای رژیم را تضمین کنند
به این دلیل است که در تمام چالش های بین المللی، رژیم ایران تنها در صورتی است که فشار بیش از حد زیاد باشد، به تسلیم تن می دهد. این مسئله در مورد مسئله هسته ای مشاهده شد: این سیاست باعث شد تا تهران 11 سال زمان بخرد قبل از آنکه مجبور شد به توافق با 5 + 1 (در سال 2015) دست یابد. همانقدر که بی معنی به نظر می رسد، رهبران حکومت دینی ایران همواره بر مشکلات بوروکراسی غرب برای مسدود کردن زیاده روی هایش اتکا کرده اند.
در حالی که برنامه های موشکی بالستیک تهران توسط پیونگ یانگ پرورش داده می شود، ایران خودش موشک ها را به احزاب خارجی می دهد. در یمن، حوثی های تحت حمایت ایران، موشک هایی علیه عربستان شلیک کردند. در لبنان، حزب الله در مورد راه اندازی امکانات تولید موشک زیرزمینی صحبت می کند. حسن نصرالله، رهبر حزب الله، برای کسانی که این را نشنیده اند، همین هفته تصریح کرد، این سازمان به طور کامل توسط «ایران تغذیه، آموزش، تامین مالی و مسلح شده است».
این بدان معنی است که ابعاد برنامه موشکی ایران بسیار خطرناک تر از آن است که کسی تصور کند. به ویژه بعد از مسدود کردن برنامه هسته ای ایران، رژیم برنامه بالستیک را به عنوان پایه ای از ماجراجویی منطقه ای تبدیل کرده است.
با این حال باید دانست که بسیاری از چیزها در ماه های اخیر تغییر کرده اند.
ژنرال محمد علی جعفری، فرمانده سپاه پاسداران، ایالات متحده را با این بیان تهدید کرد که اگر واشنگتن قصد دارد تحریم هایی را علیه سپاه پاسداران اعلام کند، بهتر است که “پایگاه های نظامی آمریکایی را که در شعاع 1000 کیلومتری ایران هستند، بیرون بیاورند”. به نظر نمی رسد که این تهدیدات روی نمایندگان دو مجلس آمریکا تاثیر زیادی داشته چون هر دو آنها با های اکثریت قاطع تحریم علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را به تصویب رساندند. در حقیقت، در زمانی که واشنگتن آشکارا درباره تجدید نظر در سیاست خود نسبت به ایران صحبت می کند، تغییر رژیم ایران به طور فزاینده ای مطرح می شود.
پس از محرومیت از بمب هسته ای، ولی فقیه محروم شده از موشک های خود در معرض از دست دادن باقیمانده اعتباری است که برای او باقی مانده است. بنابراین جامعه بین المللی باید به جای فرستادن دیپلمات های خود به تقاضای خلیفه تهران، به بهانه مراسم تحلیف رئیس جمهور، بیشتر متحد شود تا یک رژیم ضعیف را مجبور به تغییر رفتار خویش کند.
http://irandemocratic.org/ شهرام گلستانه، مسئول انجمن ایران دموکراتیک ، اتاوا