نوزدهم فروردین90 یادآور حماسه‌ای بزرگ وفراموشی‌ناپذیر در سالهای اخیر است. رخدادی با صحنه‌هایی شگفت، از پایداری مجاهدین بر سر آرمانشان. پایداری با دست خالی در برابر لشکری زرهی و تا دندان مسلح.
اما یاد کردن از حماسه‌ها، و بزرگداشت حقیقی عمل و فدای قهرمانان، بازبینی ارزشهای آفریده شده، و دستاوردهای آن قهرمانی‌ست ابتدا به چگونگی آن رخداد بنگریم:
گزارش رخداد:
از روز ۱۴فروردین۹۰ مالکی، دست پرورده رژیم آخوندی برای اجرای خونریزی جدید در اشرف آماده‌سازیهای خود را شروع کرد و تعدادی زرهی را وارد قسمتهای شمالی قرارگاه کرد. این کار با اعتراض مجاهدین مواجه شد و زرهیها مجبور به بازگشت شدند.
در آن حمله شماری از پاسداران نیروی تروریستی قدس همراه با انبوه نیروهای دولت عراق شرکت داشتند. آنان به زبان فارسی به مجاهدان فحاشی می‌کردند.
تهاجم به اشرف بلافاصله به خبر مهم تقریباً تمامی خبرگزاریهای بین‌المللی و عربی تبدیل شد.
بلافاصله رابرت گیتس وزیر دفاع آمریکا که در عراق بود اظهار نگرانی کرد.
سخنگوی وزارت‌خارجه آمریکا روز بعد گفت که دولت و ارتش عراق شروع کننده این بحران بوده‌اند و ما از این موضوع برآشفته‌ایم.
وزارت خارجه انگلستان و نروژ بلافاصله از این اقدام وحشیانه دولت عراق ابراز انزجار کردند.
تقریبا همه احزاب و گروهها و شخصیتهای عراقی و ایرانی با شدیدترین لحن این تهاجم وحشیانه را محکوم نمودند.
تنها وزیرخارجه رژیم ولایت‌فقیه به‌خاطر تهاجم ضدبشری به اشرف از دولت عراق تقدیر کرد، اما هشدار داد: «آقای نخست‌وزیر، .. اگر امروز حرکت شما با اخراج کامل آنها از خاک عراق همراه نباشد به‌زودی تبدیل به ابزاری می‌شود که از آن برای تخریب شما و دولت عراق به جرم نقض حقوق‌بشر استفاده می‌کنند»
این هشدار خود نشانی و اعترافی به شکست رژیم در آن حمله و هجوم بود.