زندانی سیاسی سهیل عربی در پیامی از زندان جهنمی تهران بزرگ با یک پیام تمامی اسرار زندان تهران بزرگ را برملا کرد سهیل در این پیام نوشت:
انقلاب اینگونه رخ می دهد!
یکی فدای همه می شود تا همه برای هدفی مشخص که همانا انقلاب است یکی شوند.
هدف من از اعتصاب ها هرگز رهایی از زندان نبوده است. آنارشیست می جنگد تا حصار،زندان،مرگ و نابرابری را از بین ببرد.
اینجا زندان تهران بزرگ جایی که ۱۰ هزار جوان دهه هفتادی را به زنجیر کشیده اند و به وسیله مأموران و مسئولان زندان آنان را معتاد به شیشه، هروئین و متادون می کنند تا درآمدی نجومی از فروش مواد مخدر به زندانیان داشته باشند.
سهیل عربی ادامه میدهد: مواد مخدری که توسط مسئولین زندان وارد می شود.اکنون ماه رمضان شان است. مردم را وادار می کنند که در این گرمای طاقت فرسای فشافویه روزه بگیرند اما حتا ده درصد از بودجه یی که برای تغذیه زندانی از دولت اخذ می شود هم برای خوراک زندانیان صرف نمی شود و به واقع جیره غذایی زندان قابل خوردن نیست که البته این کیفیت از خوراک زندانی کاملا هدفمند است.
خوراک بی کیفیت و غیربهداشتی می دهند تا قابل خوردن نباشند تا مردم مجبور شوند اجناس را چندین برابر قیمت بیرون از زندان در فروشگاههای زندان خریداری نمایند و اینگونه نان به خون زندانی و خانواده اش می آلایند.
اینجا شکنجه گاه زندان تهران بزرگ است که نامش را ندامتگاه گذاشته اند، که به واقع دانشگاهی برای خلافکار تر شدن جوانان می باشد به جز اندکی که می توانند به وکیل بند و نوچه هایش و زندانبانان باج و رشوه بدهند باقی از سایتهای ورزشی و فرهنگی محروم می باشند
مسئولین زندان بر خلاف آئین نامه زندانها، از زندانیانی که در بیرون زندان زورگیر بودند به عنوان پرسنل انتظامات استفاده می کنند و این افراد به سادگی در درون زندان اقدام به زور گیری و پخش مواد مخدر می کنند.
در ادامه این پیام آمده است: اینجا زندان تهران بزرگه! استفاده از همین حمامی که در هر هفته حدود ۲ ساعت آب نسبتا ولرم دارد برای هشتاد درصد زندانیان یک آرزوست. وضعیت زندانی که در نزدیکی پایتخت می باشد چنین است وای به حال زندان شهرستان.
آری قصد من از اعتصاب صرفا نجات خودم از این شکنجه گاه نمی باشد بلکه می خواهم صدایم شنیده شود و به فریاد هزاران جوان سرزمین ام برسید.
آن چه که نوشتم مشتی بود که نمونه خروار است. قطعا وضعیت بسیار وخیمتر از آنی است که تصور کنید.بازمی گویم برای انقلاب هر روز دیرتر می شود همین امروز هم اگر سرزمینمان را آزاد کنیم سالها باید تلاش کنیم تا دستکم به ۴۰ سال پیش بازگردیم پیشرفت پیشکش!
امیدوارم صدایم شنیده شود. امیدوارم درک کنیدکه چه سختی می کشم برای نوشتن این نامه و پخش کردنش و چه تنبیهی در انتظار من است و امیدوارم راهکاری برای این درد مشترک پیدا کنید!
سهیل عربی –زندان تهران بزرگ- خرداد ۹۷