مصطفی حامد معروف به ابوالولید المصری، شناخته شده‌ترین تاریخ نگار القاعده است و در لیست سیاه وزرات خزانه‌داری آمریکا قرار دارد. وی از چند ماه پیش اظهارنظر برای گروه‌های افراطی را از تهران از طریق وبسایتی به نما «مافا» آغاز کرده است. این خود گواهی بر همکاری رژیم ایران و القاعده و ایجاد تسهیلات برای اعضای آن است. امری که از ۱۱سپتامبر سال ۲۰۱۱بیش از‌پیش برملا شده است
مصطفی حامد یا همان ابو الولید را بهتر بشناسیم
ابو الولید دوست اسامه بن‌لادن و ایمن الظواهری رهبران القاعده است. او با میل خودش در سال ۲۰۱۶قطر را به اتفاق خانواده‌اش ترک کرد و برای زندگی به تهران رفت.
ابو الولید هم‌چنین پدر همسر سیف العادل است. او طی سال‌های ۱۹۹۸تا ۲۰۰۱گزارشگر شبکه خبری الجزیره در قندهار بود و پس از حملات تروریستی یازدهم سپتامبر در سال ۲۰۰۲به همراه خانواده‌اش به ایران رفت تا همراه گروه دیگری از فرماندهان القاعده و اعضای خانواده بن‌لادن در آن جا زندگی کنند.
ایران مکانی امن برای مصطفی حامد تاریخ نگار القاعده
گفته می‌شود رژیم ایران ابو الولید، سیف العادل و محمد اسلامبولی، برادر خالد اسلامبولی ترور کننده انور سادات رئیس‌جمهوری پیشین مصر، را در سال ۲۰۱۰از حبس خانگی آزاد کرد.
ابو الولید، سیف العادل و اسلامبولی طی حکومت نظامی پس از انقلاب ۲۵ژانویه مصر و قدرت گرفتن اخوان المسلمین به این کشور بازگشتند. بعد از مدتی آنها راهی ترکیه، قطر و دوباره ایران شدند.
راه‌اندازی وبسایت در ایران توسط مصطفی حامد
ابو الولید می‌گوید فعالیت وبسایت «مافا» را پس از بازگشت به ایران از سال ۲۰۰۹آغاز کرد تا حرف هایش را آن جا انعکاس داده و شش کتاب درباره تاریخ افغانستان و اعراب طی دوره جهاد علیه شوروی را منتشر کند.
او می‌گوید آزادی موجود در ایران به او اجازه انتشار افکارش از طریق «مافا» را می‌دهد.
فعالیتهای فرهنگی مصطفی حامد در تهران
ابو الولید از سال ۱۹۹۳در افغانستان زندگی می‌کرد تا این‌که منزلش در هرات را به همراه جنگجویان تاجیک به قصد ایران ترک کرد.
او اکنون در تهران زندگی می‌کند و برای «نشریه الصمود» وابسته به امارات اسلامی افغانستان می‌نویسد. او هم‌چنین نگارش کتاب اش «جنبش اسلامی و جنگ آب» را در تهران به اتمام رساند.
بیشتر بدانید:
بخشی از بیانیه بیست و سومین سالگرد تأسیس شورای ملی مقاومت ایران
ترفند مزورانه و میان‌تهی دیگری که از سوی رژیم به‌کار گرفته شد و هنوز هم می‌شود، پیشنهاد مبادلهٔ اعضاء و بعضی رهبران بازداشت شده القاعده با مجاهدین بود؛ پیشنهادی که از برخی «دل می‌ربود» و رژیم آن‌را طی یک‌سال گذشته بارها و بارها از طریق دولتهای مختلف عرضه کرد. در همین راستا بود که دفتر شورای ملی مقاومت ایران در واشینگتن تعطیل و داراییهای آن بلوکه شد.
روزنامه واشینگتن پست، 19تیر، زیر عنوان «فرصتهای از دست رفته» قسمتی از طرح رژیم ایران مبنی بر استرداد 65نفر از مجاهدین برای محاکمه را یادآوری نمود و نوشت:
«آنچه در توجه دقیق به روابط ایران و آمریکا گزنده است، این است که این روابط منجر به طرحی برای یک معامله «ضد تروریستی» شد که هر دو کشور باید شیفته آن می‌بودند: ایران چند تن از فعالان ارشد القاعده را که در بازداشت داشت تحویل می‌داد و تعدادی از زندانیان مجاهد خلق را از آمریکا تحویل می‌گرفت…
گفتگوی آمریکا و ایران به‌طور جدی بعد از 11سپتامبر آغاز شد… در طول جنگ افغانستان و دورهٔ بلافاصله پس از جنگ، دیدارها حداقل ماهی یکبار برگزار می‌شد…
دو طرف در یک دیدار مخفی در ژنو مبادلهٔ دستگیر شدگان «تروریست» را بررسی کردند. رژیم ایران متعهد شد به‌منظور آرام کردن نگرانیهای حقوق‌بشری آمریکا، اغلب ۴۰۰۰زندانی مجاهد خلق را مشمول یک عفو عمومی قرار دهند و از مجازات اعدام در مورد حدود ۶۵تن از رهبران آنها که می‌بایست (پس از استرداد به‌ایران) در دادگاههای ایران محاکمه شوند، چشم‌پوشی کنند…»
واشینگتن پست شاید اطلاع نداشته ـ یا لازم به ذکر ندیده ـ است که به‌گفته خاتمی و خرازی، وزیرخارجه یک دولت غربی در سفر به تهران بدار آویختن 20تن از این 65نفر را «قابل قبول» خوانده بود. دیلی‌تلگراف (16تیر) نوشته بود این آقای وزیر همان کسی است که برای خوشآمد آخوندها، لیست اسامی ۱۲امام شیعیان را هم در سفرش به تهران در جیب داشت و وقتی اسم پیغمبر اسلام می‌آمد، صلوات هم می‌فرستاد!