زندانی سیاسی علی معزی پدر دو مجاهد اشرفی طی نامه‌یی از زندان گوهردشت کرد به گورخوبان نوشت:
گورخوابان عزیز ٫سلام بر شما
از درون گورستان زندگان یعنی سلول‌های زندان با شما حرف می‌زنم:
گورخوابی شما تمثیلی و نمادی از زنده به گور کردن جوانان٫زنان و کودکان این سرزمین است. جوانانی که بیکار و معتاد و افسرده و کارتن خواب شده‌اند و گاه‌به‌گاه خودکشی می‌کنند. زنانی که به‌خاطر جنسیت‌شان در معرض انواع تبعیض‌ها و راه‌بندها قرار دارند. کودکانی که از اوان کودکی مجبور به ترک درس و مدرسه شده‌اند و کف خیابانها یا در میان زباله‌ها می‌لولند و در خطر انواع آسیبها قرار دارند.
ملتی داریم که در نبود آزادی‌ها شکوفایی و سرزندگی‌اش تعطیل و مدفون شده. اینها همه نمونه‌هایی از استعدادهای زنده به گور شده و پرپر شده دست‌کم دو نسل از این مردم است.
حالا این نظام و این دولت٫صلاحدید و عرضه این‌که به شما کمکی کند و شما را سر و سامان دهد ندارد مقصود این حکومت از جمع‌آوری شما کمک به شما نیست بلکه به قول خودش به فکر آبروی نداشته نظام است٫نه این‌که دلش برای شما سوخته باشد.
چند روزی تحت عنوان جمع‌آوری و سر و سامان دادن شما تبلیغات می‌کند ٫بعد هم اوضاع از این هم که هست بدتر خواهد بود.
آنها که جلو این رژیم دزد و خون‌آشام ایستادند و جانهای پاک خود را برای نجات مردم فدا کردند این روزها را می‌دیدند و پیش‌بینی می‌کردند. آنها قلب‌هایی مملو از عشق به مردم داشتند.
ای هموطنان عزیز گورخواب و کارتن خواب!
کمکهای دولتی و حکومتی را نپذیرید. آنها را مورد غیض و غضب خود قرار داده و رد کنید. زیرا خود آنها هستند که شما را به این حال و روز انداخته‌اند. کمکهای این رژیم خالی از تحقیر و اذیت و آزار نخواهد بود. اقدامات شیادانه‌اش را بر سرش بکوبید و تنها کمکهای مردمی را با طیب خاطر قبول کنید.
کمکهایی که بدون واسطه و صمیمانه از دست مردم به شما هدیه می‌شود قبول است.
این رژیم و این دولت از جنسی نیست که بتواند به شما کمک کند. اینها کسانی هستند که از کمکهای رسیده به زلزله‌زدگان بم و اردبیل می‌دزدیدند و برای خود می‌فروختند.