مادران پارک لاله که جمعی از مادران شهدای قتل‌عام تابستان ۶۷ و شهدای قیام ۸۸ و زندانیان اعدام شده طی سال‌های اخیر را در برمی‌گیرند روز پنجشنبه نهم شهریور 96 با صدور بیانیه‌یی خواستار محاکمه سران رژیم آخوندی به‌خاطر قتل‌عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷شدند. آنها در این بیانیه تأکید کردند برای رسیدن به آزادی و دموکراسی، راهی جز این نیست که باید آمران و عاملان کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت و تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط سران رژیم آخوندی که در دادگاههای ناعادلانه و اغلب پشت درهای بسته تصمیم‌گیری و اجرا شده است را به پای میز محاکمه بکشانیم. مادران پارک لاله در این بیانیه حمایت خود را از اعتصاب‌غذای زندانیانی سیاسی زندان گوهردشت کرج اعلام کردند.
در این بیانیه آمده است:
در بیست ونهمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷، قدم به مرحله‌ای می‌گذاریم که کم مانده تا بتوانیم بخشی از حقیقت کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت و به‌ویژه کشتار زندانیان در تابستان سال ۶7، زندانیانی که حکم زندان داشتند، ولی در دادگاههای چند دقیقه‌ای و پشت درهای بسته به مرگ محکوم شده و اعدام‌شان کردند را روشن کنیم…
در بیست ونهمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷، قدم به مرحله‌ای می‌گذاریم که کم مانده تا بتوانیم بخشی از حقیقت کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت و به‌ویژه کشتار زندانیان در تابستان سال ۶7، زندانیانی که حکم زندان داشتند، ولی در دادگاههای چند دقیقه‌ای و پشت درهای بسته به مرگ محکوم شده و اعدام‌شان کردند را روشن کنیم…
دادخواست اخیر پنجاه نفر از مادران و خانواده‌های خاوران در ایران، در رابطه با کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت به سازمانها و نهادهای بین‌المللی، نقطه عطفی در این مسیر است که خانواده‌های زندانیان سیاسی به‌طور جدی پیگیر موضوع روشن شدن حقایق و چرایی کشتار عزیزان‌شان هستند.
ما جریانهای مستقل که هدف‌مان بلند کردن صدای دادخواهان در ایران است، نیز پیگیر جدی چرایی و چگونگی این جنایتها هستیم.
ما به خوبی می‌دانیم که برخی گروهها از همان سال‌های ابتدایی، قصد پنهان کردن و مسکوت ماندن این جنایتها را به بهانه‌های مختلف داشتند و تنها زمانی که منافع‌شان به این مسأله گره می‌خورد، «نه به‌دلیل روشن شدن حقایق، بلکه باز هم برای ماندن در قدرت»، مسأله کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ را مطرح و حتی از خانواده‌ها سوء‌استفاده می‌کنند تا بتوانند به اهداف خود برسند، ولی به هیچ‌وجه پیگیر حقیقی آن جنایتها نیستند چون خودشان یا مُرادشان مستقیم یا غیرمستقیم در انجام این جنایتها شریک بوده و هستند.
ما هم‌چنین به خوبی می‌دانیم که برخی از این گروهها و جریانهای وابسته قدرت فکری یا تحت تاثیر عوامل حکومتی، با این بهانه که باید آشتی ملی را پیشه کنیم، سال‌هاست که شعار ببخشیم ولی فراموش نکنیم را تبلیغ می‌کنند، با این توجیه که پیگیری این جنایتها، به توسعه و گسترش دموکراسی صدمه می‌زند. در حالی که شاهد بوده و هستیم که سرپوش گذاشتن بر کشتار فعالان سیاسی در دهه‌ی شصت، زندانی کردن و شکنجه و اعدام فعالان سیاسی و اجتماعی را تداوم بخشیده و روزی نیست که شاهد خفه کردن صدای آزادی خواهان در زندانها و بیرون زندانها در ایران و حتی در خارج از کشور نبوده باشیم، حتی فعالانی که فعالیت‌های صنفی و مدنی دارند و برای ساده‌ترین حقوق خود مبارزه می‌کنند. نزدیکترین نمونه آن در خطر بودن جان تعدادی از زندانیان زندان گوهردشت کرج به‌دلیل اعتصاب‌غذا برای رسیدن به بدیهی‌ترین حقوق خود و در اعتراض به انتقال اجباری به سالن امنیتی است که جمهوری اسلامی باید پاسخ گوی آن باشد.
ما اعتقاد عمیق داریم برای رسیدن به آزادی و دموکراسی، راهی جز این نیست که باید آمران و عاملان کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت و تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی که در دادگاههای ناعادلانه و اغلب پشت درهای بسته تصمیم‌گیری و اجرا شده است را به پای میز محاکمه بکشانیم و در دادگاهی عادلانه و علنی محاکمه کرده و چرایی و چگونگی این جنایتها را در پیشگاه مردم روشن کنیم تا بتوانیم آزادی را به دست آوریم و مسیر برقراری عدالت را هموار سازیم.
ما جریانهای مستقل که هدف‌مان بلند کردن صدای دادخواهان در ایران است، نیز پیگیر جدی چرایی و چگونگی این جنایتها هستیم.
ما به خوبی می‌دانیم که برخی گروهها از همان سال‌های ابتدایی، قصد پنهان کردن و مسکوت ماندن این جنایتها را به بهانه‌های مختلف داشتند و تنها زمانی که منافع‌شان به این مسأله گره می‌خورد، «نه به‌دلیل روشن شدن حقایق، بلکه باز هم برای ماندن در قدرت»، مسأله کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ را مطرح و حتی از خانواده‌ها سوء‌استفاده می‌کنند تا بتوانند به اهداف خود برسند، ولی به هیچ‌وجه پیگیر حقیقی آن جنایتها نیستند چون خودشان یا مُرادشان مستقیم یا غیرمستقیم در انجام این جنایتها شریک بوده و هستند.
ما هم‌چنین به خوبی می‌دانیم که برخی از این گروهها و جریانهای وابسته قدرت فکری یا تحت تاثیر عوامل حکومتی، با این بهانه که باید آشتی ملی را پیشه کنیم، سال‌هاست که شعار ببخشیم ولی فراموش نکنیم را تبلیغ می‌کنند، با این توجیه که پیگیری این جنایتها، به توسعه و گسترش دموکراسی صدمه می‌زند. در حالی که شاهد بوده و هستیم که سرپوش گذاشتن بر کشتار فعالان سیاسی در دهه‌ی شصت، زندانی کردن و شکنجه و اعدام فعالان سیاسی و اجتماعی را تداوم بخشیده و روزی نیست که شاهد خفه کردن صدای آزادی خواهان در زندانها و بیرون زندانها در ایران و حتی در خارج از کشور نبوده باشیم، حتی فعالانی که فعالیت‌های صنفی و مدنی دارند و برای ساده‌ترین حقوق خود مبارزه می‌کنند. نزدیکترین نمونه آن در خطر بودن جان تعدادی از زندانیان زندان گوهردشت کرج به‌دلیل اعتصاب‌غذا برای رسیدن به بدیهی‌ترین حقوق خود و در اعتراض به انتقال اجباری به سالن امنیتی است که جمهوری اسلامی باید پاسخ گوی آن باشد.
ما اعتقاد عمیق داریم برای رسیدن به آزادی و دموکراسی، راهی جز این نیست که باید آمران و عاملان کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت و تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی که در دادگاههای ناعادلانه و اغلب پشت درهای بسته تصمیم‌گیری و اجرا شده است را به پای میز محاکمه بکشانیم و در دادگاهی عادلانه و علنی محاکمه کرده و چرایی و چگونگی این جنایتها را در پیشگاه مردم روشن کنیم تا بتوانیم آزادی را به دست آوریم و مسیر برقراری عدالت را هموار سازیم.